Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/20

—   2271   —

 — Sennor Hilario! — zawołał ktoś półgłosem.
 Hilario zdumiał się. Któż go tu znać może?
 — Sennor Hilario! — rozległo się znowu.
 Hilario zorientował się, skąd głos pochodzi. Obszedł ścianę, pod którą przed chwilą siedział. Stał za nim mały, gruby spiskowiec i uśmiechnął się, rozwalając usta od ucha do ucha.
 — A to niespodzianka, co? — zapytał.
 — Pan tutaj? — rzekł Hilario ze zdumieniem. — Jakże się pan dostał?
 — Tajny nasz związek jest wszechobecny. Czekałem na sennora. Byłem w Santa Barbara, rozmawiałem z pańskim bratankiem w godzinę po odjeździe pana.
 — Ma pan coś ważnego do zakomunikowania?
 — Tak.
 — Jakże było w Santa Barbara?
 — Skądże to pytanie?
 Arrastro obrzucił starca zdziwionym, badawczym spojrzeniem.
 — Pytanie zupełnie naturalne. Człowiek, przebywający zdala od domu, ciekaw jest, się w nim dzieje.
 — Pah! Mówiłem przecież, że byłem w Santa Barbara w godzinę po pańskim odjeździe. Cóż się w przeciągu tej godziny stać mogło?
 — Tego nie można wiedzieć.
 — Mam wrażenie, że obawia się pan, abym nie przejrzał jakichś tajemniczych sprawek.
 — Mamy przecież wojnę, więc niespodzianki zawsze należy się spodziewać.