Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/23

—   2275   —

 — Natychmiast pana do niego zaprowadzę. Proszę chwilę zaczekać!
 Orbanez wszedł do przyległego pokoju, rzekomo poto, by się przygotować do audiencji u cesarza.
 W pokoju tym stał — Arrastro.
 — No, jakże się zachowuje? — szepnął grubas.
 — Bez zarzutu.
 — Potwierdza wszystko?
 — Tak. Powiada nawet, że był obecny przy powstaniu w Santa Jaga.
 — Ah, nie spodziewałem się, że będzie aż tak posłuszny! Ten człowiek jest narzędziem, które należy zniszczyć po użyciu.
 — Przeznacza go pan na ofiarę?
 — Oczywiście. Zresztą, nie żal mi wcale tego łotra. Ukrywa w klasztorze tajemnice, które muszę zbadać. Albo zginie, albo też my obaj i Miramon odpowiemy za wszystko głową.
 Natychmiast opuszczam Queretaro — Przesyłaj wszystkie wiadomości do mieszkania w Tuli.
 Opuścił pokój przez boczne drzwi. Adjutant wrócił do pokoju, w którym czekał Hilario. Rzekł doń z miną łaskawego dobroczyńcy:
 — Pójdziemy przede wszystkim do generała Miramona. Chyba wiadomo panu, że do koronowanych głów trudno się dostać odrazu.
 — Jestem na usługi.
 Orbanez zapukał do drzwi. Na głośną, rozkazującym tonem rzuconą odpowiedź: — Wejść! — adjutant otworzył drzwi. Znalazł się w obliczu sławnego, a raczej osławionego generała, którego nazwać