Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/26

—   2278   —

 — Nieodwołalnie, Najjaśniejszy Panie.
 — Uważasz, generale, że nie będziemy się mogli dostać na wybrzeże?
 — Teraz już nie.
 — Nawet zjednoczywszy wszystkie siły? Rozporządzam około trzydziestoma tysiącami bitnych żołnierzy. Czy masz i co do tego wątpliwości?
 — Niestety, mam.
 — Dlaczegoż to? — zapytał Maksymilian, nie ukrywając niechęci.
 — Przede wszystkim nie dowierzam tym „bitnym“ żołnierzom. Powtóre, Porfirio Diaz zamknął nam drogę.
 — Jesteśmy silniejsi od niego. Pokonamy go.
 — Niechaj Wasza Cesarska Mość nie zapomina że, po oddaniu Queritaro i stolicy, znajdziemy się w wolnym polu bez żadnej osłony.
 — Uważasz więc, generale, że wszystko stracone? — zapytał trwożliwie.
 — Wszystko — odparł Mejia poważnie.
 Znowu nastąpiła pauza. Cesarz patrzył ponuro przez okno. Potem odwrócił się ociężałym, wolnym ruchem.
 — Powiem szczerze, generale, że prawie żałuję, iż nie podzieliłem niektórych pańskich poglądów.
 Mejia ujął dłonie cesarza, ucałował i zrosił łzami.
 — Dzięki, stokrotnie dzięki za te słowa, Najjaśniejszy Panie! Są mi nagrodą za wszystkie cierpienia, przeżyte w skrytości.
 — Wiem, że jesteś mi wierny, generale. A więc,