Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/28

—   2280   —

 — To jedyna deska ratunku.
 — Nie chcę jej chwytać.
 — Jabym postąpił przeciwnie.
 — Okrzyczanoby pana tchórzem.
 Mejia podniósł się dumnie i rzekł:
 — Najjaśniejszy Panie, mam nadzieję, że generał Mejia jest zbyt dobrze znany, aby go kto uważał za tchórza. Czy utrzymuje kto, że Bonaparte był tchórzem, dlatego że uciekł z Egiptu i Rosji? W obydwu wypadkach pozostawił wojsko, które nic już działać nie mogło.
 — Napoleon nie siebie chciał uratować, ale ideę cesarstwa.
 — Macie, Sir, to samo zadanie.
 — Ale ucieczka i tak mnie nie uratuje. Cały kraj jest obsadzony przez wrogów.
 Oczy Mejii zabłysły groźnym blaskiem. Położywszy rękę na rękojeści szabli, rzekł:
 — Czyż Wasza Cesarska Mość nie ma kilkuset węgierskich huzarów, gotowych oddać życie w obronie władcy?
 — Nie wolno mi narażać wiernych żołnierzy.
 — Wasza Cesarska Mość narazi ich również, pozostając tutaj.
 — Czeka ich to w każdym wypadku.
 — Cóż się stanie z moimi generałami, jeżeli ja ucieknę? Zostaną ujęci.
 — Ale któż wstawi się za nimi, gdy mnie nie będzie?