Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/5

—   2257   —

 — Ma pan rację. Są obydwaj Cortejowie, Landola oraz Józefa Cortejo.
 — Chwała Bogu! Wprawdzie to dla mnie zagadka, mam jednak nadzieję, że wkrótce ją rozwiążemy. Chodźcie ze mną na powietrze!
 Odebrał związanemu Manfredowi wszystkie klucze, rzucił go w kąt i chwycił latarkę. Wyszedł na korytarz, za nim zaś jeńcy. Zamknął i zaryglował drzwi i ruszył na czele gromadki, trzymając się ścieżki, po której przybył z Manfredem. Poruszali się wolno, niektórzy bowiem z osłabienia słaniali się na nogach.
 Zorski ujął Roberta za rękę i poprosił:
 — Możemy tu odpocząć, sennor! Wymień pan nam swe imię.
 — Zgoda, niech się stanie, — rzekł Robert głosem wezbranym łzami wzruszenia. — Przede wszystkim jednemu z was chcę odkryć swe nazwisko.
 Rozejrzał się dokładnie po brodatych twarzach. Ująwszy ręce kapitana, zapytał:
 — Czy starczy ci sił do wysłuchania prawdy?
 — Tak.
 Robert zarzucił mu ręce na szyję i, łkając głośno, zawołał:
 — Ojcze, drogi, kochany ojcze!
 Kapitan milczał. Leżał w objęciach syna napół przytomny. Pozostali milczeli również. Wreszcie Zorski przerwał ciszę drżącym głosem ze wzruszenia:
 — Robert? Czy być może Robert — — Helmer?!
 — Tak, wuju Karolu, to ja. —