Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/11

—   2289   —

leżących do otoczenia Zorskiego?
 — Owszem pan ma na myśl Grzmiącą Strzałę i kapitana, nieprawdaż?
 — Tak. Oto sennor Robert, syn kapitana. Przybył z Polski, aby nas ratować. Dręczyliśmy się wszyscy w okropnej niewoli.
 Usiedli i zaczęli opowiadać. Gdy André skończył, Robert poinformował Emilię o celu obecnej wizyty.
 — Jakto? — zapytała Emilia. — Chce pan mówić z cesarzem? Nie wolno mi wiedzieć, jaki cel ma ta rozmowa, nieprawdaż?
 — Zgadła pani. Muszę milczeć, choć jestem przekonany, że mogę mieć do pani pełne zaufanie.
 — Ależ oczywiście! Jak długo zamierza pan tutaj pozostać?
 — Nie wiem dokładnie. To zależy od odpowiedzi cesarza. Skoro ją otrzymam, wrócę do Juareza.
 — Oh, czy zabierze mnie pan ze sobą? Czuję się tu bardzo niepewnie i nędznie.
 — Oczywiście, zabierzemy panią! — zawołał mały André z entuzjazmem.
 — Jestem tego samego zdania, co mój kolega, — rzekł Robert.
 — Kiedyż pójdzie pan do cesarza?
 — Natychmiast.
 Wyszli. Andrè wrócił do venty, Robert udał się do klasztoru La Cruz.