Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/12

—   2290   —

 Maksymilian spojrzał na Roberta szeroko otwartymi oczami i rzekł:
 — Zameldowano mi pana jako porucznika Helmera.
 Robert skłonił się dziarsko.
 — Nazywam się Unger, jestem porucznikiem, Najjaśniejszy Panie.
 — Był pan w stolicy?
 — Owszem, niedawno.
 — Przybywa sennor od pana Magnusa?
 — Niestety, nie.
 Twarz cesarza rozjaśniła się przy ostatnim pytaniu. Otrzymawszy odpowiedź Roberta, spoważniał znowu i rzekł:
 — A więc przybywa pan w sprawie prywatnej?
 — W sprawie prywatnej? Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — To znaczy, w sprawie, w której chodzi o pańską osobę?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie. Przybywam z Zacatecas.
 Cesarz cofnął się o krok.
 — Z Zacatecas? Z głównej kwatery Juareza? Czy pan był u niego?
 — Rozmawiałem z nim.
 — Jakże się sennor dostał do Juareza, będąc pruskim oficerem?
 — Zjawiłem się nie jako oficer, lecz jako osoba