Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/18

—   2296   —

 — Kilku vaquerów — odparł. — Najwyżej pięciu.
 — Zsiądźmy więc i napijmy się czegoś. Odwiązać babę, wnieść do gospody!...
 Przywiązali konie do bariery, umieszczonej przed ventą i weszli do gospody. — — —
 Przy porwaniu Emilii z pod domu w Queretaro, obecny był major Orbanez. Gdy konie miały ruszyć, popełnił nieostrożność i zawołał:
 — Szczęśliwej drogi do Tuli!
 Jeźdźcy nie zwrócili na ten okrzyk uwagi, usłyszeli go jednak dwaj inni ludzie. — — —
 Tuż przed dziewiątą, Robert i André ruszyli do Emilii.
 Nagle usłyszeli wołanie:
 — Ratun — — —
 Zatrzymali się.
 — Cóżto takiego? — zapytał André.
 — Ktoś woła o pomoc — powiedział Robert. — Mam wrażenie, że to kobieta.
 — Nie dokończyła słowa. Zakneblowano jej usta.
 — Musimy jej pomóc. Naprzód!
 — Baczność. Podkradnijmy się wolno i cicho.
 — Szczęśliwej drogi do Tuli! — zawołał ktoś.
 W oka mgnieniu znalazł się Robert obok nieznajomego i chwycił go, wołając:
 — Co się tu dzieje, łotrze?
 — Nic! — syknął schwytany. Wykonał szybki