Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/21

—   2299   —

jeni do scen tego rodzaju, uważali, że najlepiej będzie nie mieszać się do awantury.
 — Skończone z pułkownikiem? — zapytał Robert.
 — Zaraz — odparł mały André, częstując Lopeza jeszcze jednym uderzeniem w głowę. — No, na dzisiejszy wieczór powinno wystarczyć.
 — Podaj pan sznury, leżące pod ścianą. Trzeba trochę związać tych czterech sennorów.
 André przyniósł sznury i powiązał jednego żołnierza po drugim.
 — No tak! — rzekł mały. — Od tej chwili nie wolno nikomu bez naszego pozwolenia wychodzić z izby. Nikomu nic nie grozi, ale kto się będzie opierać, tego diabli porwą, albo ja.
 Podszedł do Emilii.
 — Musiała pani przeżyć straszne chwile — rzekł. — Zjawiliśmy się pod pani domem w chwili, gdy te łotry panią porywały. Oczywiście, popędziliśmy za nimi. Niech pani wypije nieco wina.
 Zaprowadził Emilię do stołu i podał jej trzecią szklankę.
 — Widzisz, — rzekł do gospodarza — miałem rację, żądając trzech szklanek.
 Emilia podziękowała z całego serca. Gdy podniosła szklankę do ust, rozległ się tętent konia. Po chwili tętent, ucichł. W drzwiach stanął mały grubas, wysłannik tajnego związku.