Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/22

—   2300   —

 Na widok związanych żołnierzy, chciał się cofnąć, ale André skoczył i chwycił go za rękę.
 — Zaczekaj, ptaszku! Kto tu raz wszedł, ten musi zostać przynajmniej tak długo, jak my.
 — Ależ sennor, nie miałem wcale zamiaru pozostać, — rzekł Arrastro półgłosem. — Chciałem tylko wstąpić na łyk wina.
 — Wypij dziesięć łyków! Wtedy i my będziemy gotowi i będziesz mógł pójść, dokąd zechcesz.
 — Co to, to nie, — rzekł Robert z uśmiechem. — Ten sennor odprowadzi nas do Juareza.
 Grubas zbladł, jak trup.
 — Do Juareza? Dlaczego?
 — Prezydent ma ochotę poznać pana. Gdzie sennor dziś bawił?
 — W Queretaro i okolicy. Jestem kupcem. Jeżdżę w interesach firmy.
 — Tak, to prawda. Kupczy pan kłamstwami, interesem sennora jest zdrada.
 — Wielki Boże, sennor, mylicie się! — zawołał Arrastro, pełen przerażenia.
 — Mylę się? Zaraz zobaczymy! Czy znają pana w Santa Jaga?
 — Nie.
 — Zna sennor lekarza Hilaria i jego bratanka Manfreda?
 — Nie. Nie znam.
 — Kłamstwo! Sam pana tam widziałem.
 — Mylisz się, sennor!