Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/23

—   2301   —

 Robert wymierzył grubasowi tak potężny policzek, że Arrastro uderzył głową o ścianę.
 Robert rzucił na stół złotą monetę, ujął grubasa i przywiązał do konia przy pomocy André‘go. Emilia wsiadła na drugiego konia, po czym ruszyli.
 Musieli w drodze powrotnej okrążyć Queretaro, aby dotrzeć do przednich straży Juareza. — —
 Skierowano ich do kwatery generała. Kazał sobie opowiedzieć, co zaszło, i przyprowadzić Arrastra. Przyglądał mu się długo, zachowując ponure milczenie.
 — Przeczyłeś temu, co ci ten sennor zarzuca? — zapytał wreszcie generał.
 — Przeczyłem, ponieważ to nieprawda, — odparł grubas.— Nazywam się Perdillo, handluję siodłami.
 Generał uśmiechnął się ironicznie:
 — A jeżeli cię znam lepiej, aniżeli ten sennor?
 — W takim razie pan się myli.
 — Psie! Czy znałeś kiedyś niejakiego Taverę?
 Arrastro zbladł, jak trup.
 — Nie — wystękał.
 — Taverę, który wydał generała Tonamente pod nóż najeźdźców?
 — Nie znałem go, sennor.
 — Nie? A może przypomnisz sobie inne nazwisko. Znasz człowieka imieniem Arrastro?
 Pod grubasem zadygotały kolana.
 — Nie, sennor! Nie wiem, o kim pan mówi.