Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/25

—   2303   —

 Wszedł Ludwik, uderzył obcasem o obcas, i czekał, kiedy pan do niego przemówi. Leśniczy odwrócił się i rzekł niechętnie po długiej chwili milczenia:
 — Dzień dobry, Ludwiku.
 — Dzień dobry panie kapitanie.
 — Co nowego? Żadnej kradzieży? Żadna krowa się nie ocieliła?
 — Nie.
 — Niech cię wszyscy diabli wezmą z twoim wiecznym „nie“. — Au!
 Leśniczy wykonał ruch zbyt gwałtowny ze względu na podagrę. Wykrzywił się więc straszliwie pod wpływem bólu.
 — Znowu! — fuknął. — Bodajbyś był leśniczym i miał podagrę!
 — A pan chciałby być ewentualnie Ludwikiem bez podagry? I ja mam swoje boleści, panie kapitanie.
 — Jakież to?
 — Podwyżka pensji.
 — Do kroćset kartaczy! A to nikczemność — au, au! Zejdź mi z oczu, bo gotów jestem rzucić ci w twarz fajkę, że ci podwyżka na nosie wyrośnie! Hola, któż to idzie? Ktoś zapukał.
 — Ewentualnie nie wiem — rzekł Ludwik obojętnym głosem.
 — Otwórz więc drzwi i popatrz, ośle!
 — Wedle rozkazu, panie kapitanie!