Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/26

—   2304   —

 Ludwik odwrócił się, uchylił nieco drzwi, ostrożnie wychylił głowę i rzekł po chwili:
 — Listonosz.
 — Popatrzano, co przynosi!
 — Wedle rozkazu, panie kapitanie.
 Ludwik podszedł do drzwi i wrócił po chwili z listem w ręku.
 — Skąd? — zapytał stary niecierpliwie.
 — Hura, z Meksyku!
 — Skąd? Z Me — Me — Meksy — — Naprawdę, łotrze?
 — No tak, z Meksyku!
 Kapitan otworzył szeroko oczy.
 — Boję się, że mnie z radości diabli porwą. Wyrzycam ten stary grat! Dziś napchamy drugą. Zrozumiano?
 Po tych słowach kapitan wyrzucił przez okno swą fajkę. Spadła na podwórze wraz z odłamkami stłuczonej szyby.
 — Wedle rozkazu! — mruknął Ludwik. Mógłbym ewentualnie dostać ją w podarunku.
 — Zejdź na dół i weź sobie.
 Dzielny Ludwik nie kwapił się na dół. Był niezwykle ciekaw treści listu.
 Stary otworzył kopertę i zaczął czytać. List zawierał wiadomość, że Robert uratował wszystkich. Bliższe szczegóły miał przynieść list następny.
 — Hura, uratowani, wszyscy uratowani! A to