Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/30

—   2308   —

jednak, że wrogowie nasi zmusili was do wydania im planu krużganka. Możecie być zresztą pewni, że postarano się o zamknięcie wyjścia, jeżeli nie, to jest z pewnością strzeżone i nikt z nas nie będzie mógł wyjść przez nie.
 — Słusznie! Nie mówiłem wam jednak o tym, że istnieje drugie tajemne wyjście. Tego wyjścia nie ma na planie, który musiałem wydać temu przeklętemu doktorowi.
 — Wiecie, gdzie się mieści?
 — Wiem. Nie warto jednak o tym, mówić dopóki...
 Umilkł, gdyż ktoś odsunął rygiel. Otworzyły się okute żelazem drzwi — wszedł jakiś człowiek. W jednej ręce trzymał latarkę, w drugiej dzban z wodą. Pod pachą miał bochen chleba.
 Zobaczywszy go, Manfredo omal nie wydał okrzyku zdumienia. Opanował się jednak, gdyż człowiek, który wszedł przed chwilą, ściągnął karcąco brwi.
 Położywszy bochen i postawiwszy dzban z wodą, człowiek wyszedł, rzuciwszy znaczący wzrok na chleb.
 — Co to było? — zapytał Landola. — Miałem wrażenie, że ten człowiek chciał na coś zwrócić naszą uwagę. Zresztą chleb i wodę przynosił nam ktoś inny. Cóż to znaczy?