Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 83.djvu/22

—   2328   —

 — Nie wyobrażajcie sobie, że możecie być naszymi sędziami. Nie jesteśmy w sawanie.
 — Ale stoicie przed strzelcem, dla którego zwyczaje sawany są prawami i który sądzi według tych zwyczajów.
 — To nas nic nie obchodzi! Żądamy zwyczajnego, prawdziwego sądu.
 — Nic więcej? — zapytał szyderczo Grandeprise. — Dlaczego uciekliście, skoro chcieliście zwykłego sądu? Ucieczką dowiedliście wyraźnie, że nic o sądzie wiedzieć nie chcecie. Musimy więc zadowolić się wyrokiem naszych ustaw.
 Landola udawał, że słucha tych słów ze spokojem; ale w sercu czuł tajemny lęk. Zdawał sobie sprawy, że od tego człowieka, któremu sprawił tyle zła, nie może się spodziewać litości. Jedyną drogą ratunku było zyskanie na czasie.
 Dlatego odparł z udaną beztroską, uśmiechając się:
 — Nie będziesz miał odwagi mnie dotknąć. Sennor Mariano nie zniósłby tego.
 Na dowód, że Landola się myli, Mariano odwrócił się doń i rzekł:
 — Mylicie się, przypuszczając, że zależy mi na waszym życiu. Nie myślę wstrzymywać wymiaru sprawiedliwości.
 — Bądźcie więc przeklęci do setnego pokolenia! — wrzasnął Landola, tracąc panowanie nad sobą. — I skończcie wreszcie tę farsę!