Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 84.djvu/13

—   2349   —

 — Któż was posyła?
 — Jak mówiłem sennorowi porucznikowi, generał Hernano.
 — Hernano? — zapytał major ze zdumieniem. — Na jakiejże podstawie?
 — Rzecz bardzo prosta. Wiedział, żeście się tu ukryli.
 — Nie może być! Skądże się dowiedział?
 — Dziś przybył do was pewien wysłannik Miramona i wręczył rozkaz generała. Znamy treść rozkazu. Mogę wam nawet pokazać dosłowną kopię.
 — W takim razie — ordynarna zdrada!
 — Nie chcę o tym mówić.
 — Macie kopię przy sobie?
 — Tak. W prawej kieszeni spodni. Przy rewizji nie zwrócono uwagi na małą karteczkę.
 Robert poczuł, że ktoś wyciągnął mu kartkę z kieszeni. Po chwili major zapalił ślepą latarkę i odczytał.
 — Nie ma wątpliwości, że to zdrada! — zawołał siny ze złości.
 Rozmowa w borze miała charakter niesamowity. Blask małej latarki oświetlał twarz wzburzonego majora. Reszta jego ludzi oraz Robert tonęła w ciemnościach nocy.
 — Jesteście otoczeni — przerwał Robert długie milczenie. — Nie ma mowy o ucieczce, więc poddaj-