Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 84.djvu/14

—   2350   —

cie się, aby uniknąć niepotrzebnego przelewu krwi.
 — Piekło i szatani!
 Major rzucił latarkę na ziemię i zaczął deptać nogami. W obozie rozległ się groźny pomruk.
 — Spokój! — syknął major. — Trzeba się mieć na baczności. — Zwracając się do Roberta zapytał: — Kto nas otoczył?
 — Oddzieł generała Hernano.
 — Ilu ludzi liczy ten oddział?
 — Sennor, nie jestem szaleńcem. Przyszedłem oświadczyć, że Hernano wysłał oddział ludzi, który dałby sobie radę z wami nawet w tym wypadku, gdyby was było pięć razy tyle, co obecnie. Wiemy o wszystkim. Macie okrągło czterystu ludzi.
 — Do diabła! Znowu zdrada!
 — Przyznacie, że tak dokładnie poinformowany przeciwnik zdawał sobie sprawę, iż należy posłać żołnierzy, aby was pokonać. Otoczyliśmy las wojskiem — nikt ujść nie zdoła. We własnym waszym interesie wzywam was do porzucenia błędów koronela!
 — Więc wzywasz nas, sennor, do złożenia broni?
 — Tak. Opór na nic się nie zda. Daję słowo honoru, że mówię prawdę.
 — Jeżeli się poddamy, zostaniemy tylko jeńcami?
 — Tak.
 — I nie będziemy wyzuci ze swej własności?