Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 84.djvu/22

—   2358   —

klasztoru. O ile mi wiadomo, nie było tam żadnego lekarza. Czy możesz mi tego Floresa opisać?
 Robert spełnił prośpę. W miarę jego słów zdumienie Zorskiego rosło coraz bardziej.
 — Nie przeczuwasz nawet, kogo wziąłeś do niewoli. To z pewnością stary Hilario! Czy możesz się do niego dostać?
 — Ależ oczywiście!
 — Chodźmy zaraz! Wejdziesz naprzód sam, chcę go bowiem zaskoczyć.
 — Dobrze. Biada, jeżeli jest Hilariem! Pójdę wtedy do generała i opowiem wszystko.
 Udali się do więzienia.
 Na progu celi zjawiła się wysoka postać Zorskiego. Hilario zaczął bić dokoła rękami, jęcząc:
 — Zor — Zor — Zor —. Nie mógł wykrztusić do końca nazwiska doktora. Bełkotał coś niezrozumiale. Podniósłszy ręce, chwiał się przez jakiś czas to w jedną, to w drugą stronę, wreszcie zwalił się jak podcięty snop. Z ust potoczyła się piana.
 Robert odwrócił się. Zorski ukląkł, aby zbadać starca. Po chwili wstał i rzekł:
 — Sąd nie potrzebny. Bóg go już sądził.
 — Ah! Nie żyje?
 — Nie umarł jeszcze.
 — Czy można go uleczyć?
 — Nie. Zginie wśród straszliwych bólów, nie tracąc do ostatniej chwili przytomności.
 — Okropność!