Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 85.djvu/17

—   2381   —

również i Gerard, dotarł do Potosi, Zorski udał się natychmiast z Robertem do prezydenta. Choć Juarez był zawalony pracą, zostali przyjęci.
 Juarez mówił poważnie o smutnej śmierci cesarza.
 Mówił głosem uroczystym i smutnym. Wzruszenie malowało się również na twarzach obydwu słuchaczy. Po pauzie Juarez zapytał:
 — Wkrótce opuścicie Meksyk, nieprawdaż?
 — Przypuszczam — odrzekł Zorski. — Ale jakiś czas jeszcze będziemy musieli pozostać pod pana opieką, sennor.
 — To mnie cieszy. Możecie być pewni, że zrobię dla was wszystko, co w mojej mocy. Przed wyjazdem trzeba skończyć sprawę Rodrigandów, oczywiście w zakresie, należącym do kompetencji trybunału meksykańskiego.
 Do jakiego sędziego mamy się zwrócić?
 — Do mnie. Postaram się, aby sprawę ujęły sprawiedliwe ręce. Jeńcy znajdują się jeszcze w klasztorze della Barbara? Jeżeli tak, sprowadźcie ich. Sprowadźcie również Marię Hermoyes, starego haciendera Pedra Arbelleza wraz z córką i Indiankę Karię.
 — Tu do Potosi?
 — Nie. Udam się do stolicy. Tam niech przybędą jeńcy.
 — Rozprawa będzie jawna?
 — Oczywiście.
 Do transportu jeńców z klasztoru della Barbara