Strona:Tamta.djvu/027

 — Kiedy już prawdziwie nie śmiem, bo to gruby wydatek. Trzeba-by drewnianéj nogi dla tego biédaka, któremu sześć tygodni temu zrobiłem amputacyą.
 — Dziękuję, że pan do mnie się z tém zwracasz, i o nodze nie zapomnę. No, i co jeszcze?
 — Co jeszcze? Oto, pani hrabino, jest ktoś, czyje wyglądanie bardzo mnie, bardzo niepokoi, a tym ktosiem jesteś pani właśnie. Chciałbym, jeżeli pani pozwolisz, pomówić z panią chwilkę o jéj zdrowiu.
 — O mojém zdrowiu? Ależ ja zupełnie jestem zdrowa.
 — Niekoniecznie. Blado pani wyglądasz, a przed chwilą, gdyś mi pani na powitanie raczyła podać rękę, zauważyłem, że ręka rozpalona. Pewny jestem, że masz pani gorączkę?
 — Ani odrobiny!
 — Ale masz pani, masz... trochę gorączki nerwowéj... znam się przecie na tém! Czy pani dobrze sypiasz? czy masz pani dosyć ruchu i apetyt prawidłowy? czy pani nie zaniedbujesz rozerwać się trochę od czasu do czasu? Daję pani słowo, że obawiam się dla pani anemii; chybaby....
 I urwał, nie dokończywszy rozpoczętego zdania.
 — Chybaby co, doktorze?
 — Chybaby był to początek ciąży.
 — Ciąży! Ależ, doktorze, co panu znów na myśl przyszło!
 I młoda kobieta oblała się żywym rumieńcem.
 — Tém ci gorzéj, wolał-bym to od tamtego. Zresztą, to przecież rzecz możliwa.
 — Zapewne, ale nie jest tak.
 W téjże chwili wszedł Raul, który, zobaczywszy przed gankiem powóz doktora, przyszedł powitać go na chwilę i pożegnać zarazem.
 — O co tu chodzi? — spytał, widząc żonę niezwykle jakoś pomieszaną.
 — O! o nic.... — odparła Joanna.
 — Ale nie! wcale nie o nic, — z naleganiem podjął pan Lambert. — Bardzo się cieszę z wdania się pańskiego w naszę rozmowę, panie hrabio. Mówiłem właśnie kochanéj żonie pańskiéj, że potrzebuje nie na żarty o swojém zdrowiu pamiętać