Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/144

Biegną do wrót — i w milczeniu
 Nagle postawali.

Patrzą; tuż koło przełazu

125 

 Leciutko spowite
Dziecko leży, nowiuteńką
 Świteczką okryte.
Ach, to matka spowijała

 I matka okryła

130 

Na dzień letni świtką lnianą!...
 Patrząc się modliła
Para siwa. A serdeczne,
 Jakgdyby błagało,

Z upowicia ku obojgu

135 

 Rączki wyciągało
Drobniuteńkie... i zamilkło,
 I już tylko kwili,
A nie płacze.

 „A co, Naściu,

140 

Cośmy to mówili?
Ot i szczęście, ot i dola!
 Widzisz, Bóg łaskawy!...
Bierz go prędzej, bierz, spowijaj!

 Widzisz, jaki żwawy!

145 

Nieś do chaty, ja zaś na koń,
 Zwinę się z kumami
W Horodyszczach...”
 Dziwnie jakoś

Dzieje się tu z nami!

150 

 Jeden syna rodzonego
 Wypędza, przeklina,
Inny świeczkę za grosz krwawy
 Kupuje, chudzina,

I stawia ją przed obrazem

155 

 Z modlitwą i łzami —
Nie ma dziatek!... Dziwnie jakoś