Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/145

 Dzieje się tu z nami!
Aż trzy pary kumów starzy

 Z radości zwołali

160 

I ochrzcili, nie zwlekając,
 I Markiem nazwali.
Rośnie Marko. Ci nie wiedzą,
 Jak i gdzie go sadzać,

Co z nim robić, gdzie położyć

165 

 I jak mu dogadzać.
Rośnie Marko. Rok już mija...
 W rozkoszy opływa
Krówka dojna, karmicielka.

 Wtem, raz, czarnobrewa,

170 

Białolica, młoda, hoża,
 Przyszła mołodyca
Na futorek ten szczęśliwy
 Jako najemnica.

„Cóż? weźmiemy, Naściu? dobrze?”

175 

 Pyta starowina.
— „A weźmiemy... starzyśmy już,
 Słabi; a dziecina,
Choćto ono i podrosło,

 Ale zawsze trzeba

180 

Tupcać jeszcze koło niego”.
 — „I ja wiem, że trzeba,
Bo ja także część roboty
 Miałem, chwała Bogu...

Poddeptałem się. Więc dobrze:

185 

 Cóż weźmiesz, niebogo?
Na rok, czy jak?”
 — „Tak co dacie?”
— Nie! ty licz, gdy płacą;

Trzeba, doniu, liczyć pieniądz

190 

 Zarobiony pracą.