Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/146

Bo jak ludzie powiadają:
 Nie licząc, nie mamy.
A więc może tak, niebogo:

 My ciebie nie znamy,

195 

Ani ty nas. A pomieszkasz,
 Rozpatrzysz się w chacie,
Rozpoznamy i my ciebie; —
 Wtedy o zapłacie

Pomówimy! Czy tak?”

200 

 — „Dobrze.”
— „Więc rozgość się w chacie.”
Zgodzili się. Mołodyca
 Rada i wesoła,

Jakby pana poślubiła,

205 

 Zakupiła sioła.
Czy to w chacie, czy na dworze,
 Czy koło bydlątka —
I wieczorem, i do świtu;

 A koło dzieciątka

210 

Tak i ślęczy niby matka —
 I zawsze jej mało:
To go czesze, myje, tańczy,
 To koszulkę białą

Co dzień Boży chłopcu wkłada;

215 

 Śpiewa mu, swywoli,
Wózki robi, a w niedzielę
 Z rąk wziąć nie pozwoli.
Dziwują się staruszkowie,

 Błogosławią Boga,

220 

A bezsenna najemnica
 Co wieczór, nieboga,
Dolę ciężką swą przeklina,
 Gorzko, gorzko płacze;

Lecz nikt tego nie posłyszy.

225 

 Nikt łez nie zobaczy