Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/148

Ot już Marko czumakuje

260 

I w jesieni nie nocuje
Ani w chacie, ni u chaty...
A więc pora i za swaty.
„Kogożby to?” — stary duma

 I u Hanny prosi

265 

Rady dobrej. Najemnica
 Tak Marka wynosi,
Że chciałaby dlań eonaj mniej
 Dziecka królewskiego.

„Marka możeby rozpytać?”

270 

 — „Więc spytajmy jego”.
Rozpytali... Zwinęli się
 I ze starostami...
Niezadługo powrócili

 Ludzie z ręcznikami,

275 

Z chlebem świętym zamienionym,
 I pannę w żupanie
Taką śliczną wyswatali,
 Że w samym hetmanie

Krewby wrzała... Takiego to

280 

 Dziwa dokazali.
„Bóg zapłać wam!“ — mówi stary
 Lecz ja kończyć lubię
Rzecz zaczętą; teraz trzeba

 Pomyśleć o ślubie

285 

I weselu. Ale ot co:
 Matki my nie mamy!
Nie dożyła moja Naścia!...”
 I zalał się łzami.

A u progu najemnica,

290 

 Chwyciwszy rękami
Za odźwierek, obumarła.
 I ucichła chatka;