Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/34

 Myjże swoje białe liczko

165 

 Drobniutkiemi łzami,
 Bo wrócili już Moskale
 Innemi drogami.

II

 Siedzi ojciec w końcu stołu,

 Głowę chwycił w ręce

170 

 I nie spojrzy na świat Boży
 W swej ciężkiej udręce.
 Koło niego matka stara
 Zalewa się łzami

 I takiemi do swej córki

175 

 Przemawia słowami:
 „Cóż wesele, córko moja?
 Czemuż niema pary?
 Gdzież są twoi starostowie,

 Gdzie druchny, bojary?

180 

 Idź do Moskwy, córko moja,
 Może znajdziesz swatkę,
 Tylko nie mów dobrym ludziom,
 Że masz jeszcze matkę.

 Przeklęty dzień i godzina,

185 

 Kiedym cię powiła!
 Czemuż ja cię przed świtaniem
 W wodę nie wrzuciła?
 Byłabyś się zdała gadom,

 A nie Moskalowi..

190 

 Dziecko moje, córko moja,
 Kwiecie mój różowy!
 Jak jagódkę, jak ptaszynę,
 Tak jam cię pieściła

 Na swą biedę... Córko, córko,

195 

 Cóżeś ty zrobiła?