Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/39

 Tych radość znużyła,
 Tamtych troska, ale wszystkich
 Ciemna noc nakryła,

 Niby matka, co przed spaniem

335 

 Dzieci swe nakrywa.
 A gdzież teraz Katarzyna
 Nasza nieszczęśliwa?
 W chacie? W lesie? Czy pod kopą

 Zabawia synaczka

340 

 I truchleje, że gdzieś z kniei
 Skoczy wilk znienacka?
 Ach, brwi czarne! Lepiej, by was
 Nie dawały nieba,

 Skoro za was taką drogą

345 

 Cenę płacić trzeba!
 A co dalej jeszcze będzie?
 Coraz gorzej, gorzej —
 Żółte piaski, obcy ludzie

 I śniegi jak morze.

350 

 Sroga zima. A on? Czy on
 Swoją Katarzynę
 Pozna jeszcze i przygarnie,
 I przywita syna?

 Zapomniałaby z nim zaraz

355 

 Tę okropną drogę,
 Gdyby tylko szczerem sercem
 Przywitał niebogę...
 Zobaczymy... A narazie

 Spoczniemy po trudzie

360 

 I o drogę w kraj moskiewski
 Będziem pytać ludzi.
 Och, daleka ona, bracia,
 Znam i ja tę drogę,

 O niej jeszcze dziś wspominać

365 

 Bez trwogi nie mogę.