Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/43

 Aż tu naraz sroga

 Przyszła zima.

470 

 Idzie Katria,
 Wicher śniegiem miecie,
 Ona w łapciach i podarta
 Świtka na jej grzbiecie.

 Idzie Katria, ledwo idzie,

475 

 Patrzy — coś szarzeje
 Hen, w oddali. To Moskale!
 Och! I serce mdleje.
 Leci, pędzi na spotkanie,

 Przybiegła zziajana

480 

 I pyta się, czy niema tu
 Jej pana Iwana?
 A Moskale, jak Moskale,
 Śmieją się, żartują:

 „Aj da baba! Aj da naszi!

485 

 Kawo nie nadujut!”
 Spojrzy na nich Katarzyna:
 „Ludzieście, jak wszędzie!
 Nie płacz synu, biedo moja,

 Niechaj co chce będzie,

490 

 Pójdę dalej, aż go spotkam
 I oddam dziecinę,
 Oddam ciebie, gołąbku mój,
 A sama — niech ginę!”

 Ryczy, wyje zawierucha,

495 

 Szaleje zawieja,
 Stoi Katria pośród pola
 I gorzkie łzy leje.
 Uciszyło się na chwilę,

 Znużony wiatr ziewa, —

500 

 Płakałaby jeszcze Katria,
 Ale łez już niema.