Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/47

 Koń rwie się i skacze.
 „Gdzież ty lecisz, mój gołąbku?

 Popatrz! Ja nie plączę.

605 

 Nie poznajesz? Boże ty mój,
 To Katria, to ona!
 Nie odtrącaj!” A on na to:
 „Odczep się, szalona!

 Wozmitie prócz biezumnuju!”

610 

 „Co słyszę! Mój świecie!
 Wspomnij tylko, ty mi wierność
 Przysięgałeś przecie.
 „Wozmitie prócz! Cztożwy stali?!”

 „Kogo to brać mają?

615 

 Twoją Katrię, co do ciebie
 Biegała do gaju?
 Twoją Katrię, co ci syna
 Powiła?... Jedyny,

 Nie odpychaj teraz biednej

620 

 Swojej Katarzyny!
 Weź za sługę, kochaj drugą,
 Cały świat, — zapomnę,
 Jaką ty mi kiedyś krzywdę

 Zrobiłeś ogromną,

625 

 Przebaczę ci, żem pokrytka
 I że marnie ginę, —
 Wreszcie rzuć mię, lecz nie rzucaj
 Dzieciny niewinnej!

 Nie porzucisz? Serce moje,

630 

 Zaczekasz chwileczkę...”
 I pobiegła, a za chwilę
 Wynosi mu dziecko.
 Niespowite, zapłakane...

 Spojrzy — jego niema.

635 

 „Ludzie! Ludzie! To okropne!
 On wyrzekł się syna!