Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/95

 Póki twoja dziatwa mała
 Na wroga powstanie.
 Żegnajże mi, matko moja,
 Żegnaj mi, niebogo!

 Hoduj dzieci, — wiedz, że prawda

95 

 Żywa jest u Boga!”

 Lecę... Patrzę — widnokręgi
 Płoną już, dzień świta;
 Słowik słońce w ciemnym gaju

 Wdzięczną piosnką wita;

100 

 Ledwie-ledwie wietrzyk wieje;
 Widać stepy, łany,
 Nad jarami, nad stawami
 Wierzby zadumane;

 Sady rzęsne, że aż gną się,

105 

 Topole na woli
 Postawały i, jak stróże,
 Rozmawiają w polu.
 I wszystko to, cały kraj ten, —

 Jedno piękno boskie:

110 

 Umywa się w rannej rosie
 Zielone, beztroskie;
 Umywa się, uśmiecha się,
 Wdzięczy się do słońca...

 I początku temu niema,

115 

 I nie będzie końca!
 Nikt tych skarbów nie przysporzy
 I nikt nie roztrwoni...
 Czemuż tedy smutno, Boże,

 Sercu w mojem łonie?

120 

 Czemu płaczesz, duszo biedna?
Czemu, duszo płaczesz? Chyba ty nie widzisz?
Chyba ty nie słyszysz, jaki to tam płacz?
Spójrz tylko dokoła, zastanów się, patrz!