Strona:Thomas Carlyle - Bohaterowie.pdf/49

większego wynalazku, niż wyrażając niewidzialną swą myśl przez znaki pisane. Utworzyło to rodzaj drugiej mowy, tak samo niemal, jak pierwsza, cudownej. Proszę sobie przypomnieć zdziwienie i niedowierzanie Atahualpy, króla peruańskiego, jak kazał on, ażeby mu strzegący go żołnierz hiszpański na paznokciu wielkiego palca napisał: Dios — w celu doświadczenia następnego żołnierza i przekonania się, czy cud podobny był możliwym. Jeśli Odyn przyniósł swemu ludowi pismo, mógł, ile chciał, dzieł czarodziejskich dokonywać.
 Pismo runiczne Normanów ma pewne pozory oryginalności: mówię nie o alfabecie fenickim, lecz o miejscowym skandynawskim. Prócz tego Snorri twierdzi, że Odyn wynalazł poezyę, muzykę mowy ludzkiej, razem z jej cudownem notowaniem runicznem. Przenieśmy się w czasy pierwotnego dzieciństwa narodów, w czasy pierwszego w naszej Europie pięknego światła porannego, kiedy to jeszcze wszystko drzemało w świeżym i młodym blasku jak gdyby wielkiego wschodu słońca, i kiedy Europa zaczynała po raz pierwszy myśleć, być! Co za podziw i nadzieja, co za blask nieskończony podziwu i nadziei, niby myśli dziecięcia w sercach ludzi silnych! I oto nagle wobec tych silnych dzieci natury zjawiał się nietylko dziki wódz i bojownik, rozeznawający swemi dzikiemi, pałającemi oczyma, co należy czynić, i — z dzikiem sercem lwa — ośmielający się i czyniący, lecz pobożny poeta zarazem w najszerszem tego słowa znaczeniu, prorok, wielki myśliciel i wynalazca, jakim zawsze bywa prawdziwie wielki człowiek. Bohater jest bohaterem pod wszystkiemi względami, a przedewszystkiem we własnej du-