Dobra Korony i dobra prywatne byłego cesarza lub byłych władców niemieckich będą zrównane z dobrami państwowego majątku publicznego.
Niemcom nie będzie wolno powziąć żadnego postanowienia, zmierzającego przez ostemplowanie lub jakie inne środki ustawowe lub administracyjne, któreby nie stosowały się również do reszty ich terytorjów, do nadwyrężenia wartości ustawowej i mocy zwalniania od zobowiązań znaków pieniężnych lub monet niemieckich, mających kurs ustawowy w chwili podpisania obecnego Traktatu i znajdujących się we wspomnianej chwili w posiadaniu Rządu francuskiego.
Osobna konwencja ustali warunki zwrotu w markach wyjątkowych wydatków wojennych, naprzód wypłaconych w ciągu wojny przez Alzację i Lotaryngję albo przez publiczne ciała zbiorowe Alzacji i Lotaryngji na rachunek Rzeszy według ustawodawstwa niemieckiego, jako to: zasiłków dla rodzin osób zmobilizowanych, rekwizycji, kwaterunku wojsk, pomocy dla ewakuowanych.
Przy ustaleniu wysokości tych sum odliczy się Niemcom część, którą Alzacja i Lotaryngja byłyby się przyczyniły wobec Rzeszy do wydatków wynikających z takich zwrotów, obliczając ten udział według części stosunkowej dochodów Rzeszy, która wpłynęła z Alzacji i Lotaryngji w r. 1913.
Państwo francuskie będzie pobierało na swój własny rachunek wszelkiego rodzaju podatki, pobory i opłaty Rzeszy, mające być ściągane na terytorjach wskazanych w artykule 51 i nie pokryte w dniu zawieszenia broni z 11 listopada 1918 r.
Rząd niemiecki przywróci niezwłocznie Alzatczyków i Lotaryńczyków (osoby fizyczne, prawne i zakłady publiczne) w posiadanie wszystkich dóbr, praw i udziałów, które do nich należały w dniu 11 listopada 1918 r., o ile będą się znajdowały na terytorjum niemieckiem.
