Rząd niemiecki zobowiązuje się przeprowadzać w dalszym ciągu i ukończyć bez opóźnienia wykonanie przepisów finansowych, dotyczących Alzacji i Lotaryngji, przewidzianych w różnych konwencjach zawieszenia broni.
Rząd niemiecki zobowiązuje się ponosić ciężar wszystkich płac cywilnych i wojskowych, nabytych w Alzacji i Lotaryngji do dnia 11 listopada 1918 r., które obciążały budżet Rzeszy niemieckiej.
Rząd niemiecki corocznie dostarczy funduszów, potrzebnych dla wypłaty we frankach, według przeciętnego kursu wymiany danego roku, tych sum, do których osoby przebywające w Alzacji i Lotaryngji byłyby miały prawo w markach, gdyby Alzacja-Lotaryngja była pozostała pod władzą niemiecką.
Pod względem zobowiązania, przyjętego przez Niemcy w Części VIII (Odszkodowania) niniejszego Traktatu co do dania kompensaty za szkody, wyrządzone pod formą grzywien ludności cywilnej krajów sprzymierzonych i stowarzyszonych, mieszkańcy terytorjów wskazanych w artykule 51 będą zrównani ze wspomnianą ludnością.
Zasady dotyczące zarządu Renu i Mozelli zostały ustalone w Części XII (Porty, Drogi wodne i Drogi żelazne) niniejszego Traktatu.
W przeciągu trzech tygodni od chwili uprawomocnienia się niniejszego Traktatu port w Strasburgu i port w Kehl będą urządzone, na okres siedmiu lat, jako jednolity organizm z punktu widzenia eksploatacji.
Administrację tego jednolitego organizmu będzie sprawował dyrektor, mianowany przez Komisję centralną Renu, która go też będzie mogła odwołać.
