Niemcy zrzekają się wszelkich praw, tytułów i przywilejów, wynikających na ich korzyść z Aktu jeneralnego w Algesiras z 7 kwietnia 1906, oraz porozumień francusko-niemieckich z 9 lutego 1909 i z 4 listopada 1911. Wszelkie traktaty, porozumienia, układy, lub umowy zawarte przez Niemcy z Cesarstwem szeryfa uważa się za uchylone od dnia 3 sierpnia 1914.
W żadnym razie Niemcy nie mogą ciągnąć korzyści z powyższych aktów i zobowiązują się nie interwenjować w jakikolwiek sposób w układach, jakie co do Marokko mogłyby się toczyć między Francją a innemi Mocarstwami.
Niemcy oświadczają, że się godzą na wszelkie następstwa, wynikające z ustanowienia protektoratu Francji nad Marokkiem, który to protektorat uznają, i że zrzekają się praw kapitulacji w Marokku.
Zrzeczenie to mieć będzie skutek od 3 sierpnia 1914.
Rząd szeryfa będzie miał zupełną swobodę działania przy regulowaniu statutu i warunków osiadania obywateli niemieckich w Marokku.
Niemieccy protegowani, czynszownicy i niemieccy stowarzyszeni rolnicy będą uważani za pozbawionych od dnia 3 sierpnia 1914 korzyści z przywilejów, przywiązanych do tego ich charakteru i będą podlegali prawu ogólnemu.
Wszelki majątek i własność Rzeszy i Państw niemieckich w Cesarstwie szeryfa przechodzą z samego prawa, bez żadnego odszkodowania, na Maghzena.
Pod tym względem majątek i własność Rzeszy i Państw niemieckich uważane będą za obejmujące wszelką własność Korony, Rzeszy i Państw niemieckich jako też majątek prywatny eks-cesarza niemieckiego i innych osób rodu królewskiego.
