Niemcy będą dostarczały Włochom poniższe ilości — maxima węgla:
lipiec 1919 do czerwca 1920: 4½ miljona tonn,
„ 1920 „ „ 1921: 6 miljonów tonn,
„ 1921 „ „ 1922: 7½ miljona tonn,
„ 1922 „ „ 1923: 8 miljonów tonn,
„ 1923 „ „ 1924: 8½ miljona tonn,
i podczas każdego z 5 lat następnych: 8½ miljona tonn.
Przynajmniej ⅔ dostaw będą dokonane drogą lądową.
Niemcy będą dostarczały Luksemburgowi, jeżeli tego zażąda Komisja odszkodowań, ilość węgla równą ilości rocznej węgla niemieckiego, konsumowanej przez Luksemburg przed wojną.
Ceny dostaw węgla, dokonanych na zasadzie powyższego prawa wyboru będą następujące:
a) dostawa koleją lub wodą. — Ceną będzie cena niemiecka, płacona na miejscu w kopalni przez obywateli niemieckich, z dodaniem kosztu przewozu do granicy francuskiej, włoskiej lub luksemburskiej; jednak rozumie się, że cena na miejscu w kopalni nie będzie wyższa od ceny na miejscu w kopalni węgla angielskiego, przeznaczonego na eksport. Gdy chodzi o węgiel składowy belgijski, cena jego nie będzie wyższą od ceny węgla składowego holenderskiego.
Taryfy przewozu koleją lub wodą nie będą mogły być wyższe od najniższych taryf, stosowanych do transportu tego samego rodzaju w Niemczech.
b) dostawa wodą. — Ceną będzie bądź cena eksportu niemieckiego f. o. b. w portach niemieckich, bądź cena eksportu angielskiego f. o. b. w portach angielskich, w każdym razie najniższa z nich obu.
Interesowane Rządy sprzymierzone i stowarzyszone będą mogły zażądać dostawy koksu hutniczego zamiast węgla, w stosunku 3 tonn koksu za 4 tonny węgla.
