Strona:Tryumf.djvu/149

 — Kiedy byłem na bażantach w Anglii —
 — Tak, cóż panie hrabio, tak cóż?
 — Zapoznaliśmy się z lordem Duglasem —
 — I cóż, panie hrabio, i cóż?...
 — Zdrowie hrabiego Alfreda!
 — Niech żyje nam! Niech żyje nam! Niech żyyyje nam!
 — Fred, po co ty spraszasz tę hołotę? My —
 — Straszne mieszane dziś towarzystwo u Alfreda.
 — Pan baron uważa?
 — Proszę pana, panie Udęcki, gdybym ja coś podobnego w Zedrzyszlachciu Podolskiem pokazał arcyksięciu, jak do mnie na rogacze przyjedzie —
 — Kiedy byłem proszony na bażanty do lorda Hamiltona w Anglii —
 — Słyszałem. Trzeba sobie powiedzieć: my, albo nie my.
 — Tak to sobie trzeba powiedzieć, panie baronie...
 — Pan pozwoli, panie Udęcki, że zapytam poufnie ochmistrza arcyksięcia, markiza Pissenpologne, czy pozwoli pana zaprosić na następne polowanie? Takbym rad pana módz widzieć wtedy u siebie — —
 — Dziękuję panu uprzejmie, panie baronie. Zedrzyszlachcie nie jest nam o tyle obce, że mój