Strona:Tryumf.djvu/35

pęka od gorąca, że drzewa schną i więdną zioła leśne.
 Woda wydawała się jak gdyby zmęczona w łożysku.
 Poszedłem na miejsce wskazane.
 Było to urwisko skalne nad rzeką, wysokie i strome, w miejscu, gdzie ktoś kiedyś, bardzo dawno, na starej jodle przybił małą kapliczkę, w której już nie było żadnego wizerunku. Chodziliśmy tam czasem z Myrtą na spacer.
 Usiadłem na kamieniu, mając pod nogami przepaść z huczącą górską rzeką, oparłem czoło na dłoniach i zamknąłem oczy.
 Mogłoby być tak dobrze, tak dobrze, tak dobrze...
 Moglibyśmy być przecie tacy szczęśliwi...
 Moglibyśmy na ten kamień przychodzić po to, aby mówić sobie o wiecznej miłości i kochać aię aż do śmierci...
 Co pędzi mnie tam naprzód w świat?!...
 Myrta nie opuści swego męża, nie pójdzie ze mną. Skazać się na to życie, jakieby trzeba wieść, to znaczy złamać szpadę na swoim własnym grobie. Koniec...
 A mogłoby być tak dobrze, tak dobrze, tak dobrze...
 Dotknęła mi ramienia ręka: ocknąłem się z myśli.
 — Odejdziesz? — spytała.