Strona:Tryumf.djvu/47

wszystko poszło. Wiem o tem najlepiej, bo sam te rzeczy handlarzom sprzedawałem, albo do zastawu odnosiłem.
 Jednego popołudnia w uroczy dzień marcowy, przyszedłem do Horwena. Ledwom drzwi otworzył, podniósł się żywo z pościeli i powiedział:
 — Wiesz, kto tu był?
 — Kto? — spytałem, spostrzegając odrazu, że ma bardzo silną gorączkę.
 — Była śmierć. To było koło jedenastej rano. leżałem z przymkniętemi oczami, nagłe przeszedł mnie chłód. Otworzyłem oczy. Włosy stanęły mi na głowie. Wyobraź sobie, siedziała tu na łóżku. Jest zupełnie taką, jak ją malują: w długiej oponie kościotrup. Wszystko we mnie zamarło z przerażenia i zgrozy. Wyciągnęła rękę i oparła mi na piersiach, tu. Mróz, zupełnie lodowy mróz, przeniknął mnie na wskróś... Potem wszystko znikło...
 — Hallucynacya — wtrąciłem, chcąc go uspokoić.
 — Nie, to śmierć... Już i koniec...
 Głowa opadła mu na poduszkę. Blady był, jak płótno. Nie ulegało wątpliwości, że to była śmierć — Horwen kończył.
 Milczeliśmy czas jakiś, potem on zaczął mówić:
 — Wiesz, tam, u nas, na północy, tam jest takie wielkie, wielkie jezioro. Rosną koło niego