Strona:Tytus Czyżewski - Lajkonik w chmurach.djvu/13

Orszak się tu zbliża
I sunie Zwierzyniecką
Jak kot do talerza.

 A tymczasem:
Wielka banda,
Jest to Wisła spieniona i złota...
Najprzód jedzie koniuszy,
Ma tarczę ze złota,
Za nim dążą pachołki,
Trutnie wyśmienite,
Wielkie ich głowy owite w turbany
Czerwienią się te głogi
Aż pod świątyń progi
Środkiem się uwija
Na półkoniu — z kija
Na dzianecie Pegazie
(wypchanym sierścią krowią)
Obwołany Zwierzyńca
Wielki wałkoń
Król Lajkoń.
(Widząc to obydwie wieże marjackie
Przegięły się ku sobie —)
Mimo hałasu dzwonów
Mimo szumu chmur
Pomimo stad gołębich
Co kijankami skrzydeł
Biją powietrze
Dwie wieże rozmawiają:

 NIŻSZA WIEŻA:
Uważasz jak się cieszą
Te krakowskie łyki.

 WYŻSZA WIEŻA:
Uważasz jak z radości
Kieckami szeleszczą podwiki.

 NIŻSZA WIEŻA:
Uważasz jak się puszy
Ten plugawy Tatar.

 WYŻSZA WIEŻA:
Jak się zeźlę to trzepnę
Koroną złoconą
Tego pohańca, że wszystkie gwiazdy
Zobaczy razem z księżyca oponą.