Strona:Tytus Czyżewski - Lajkonik w chmurach.djvu/31

OD KONCEPCJI PRYRODY —

 DO PRZYRODY SAMEJ

 Sztuka współczesna wchodzi obecnie w epokę przełomu — szczególniej malarstwo (Polska, Francja i Europa). (TAKŻE POEZJA).
 Już oddawna mówią i piszą o tem, że sztuka to nie kopjowanie nautry: Czy natura widziana po przez temperament, czy subjektywizm artysty za stosowany do nautry, czy wreszcie twórczość czysta. (Creation pure)?
 Natura jest to stała bryła (ciało) — którego dotykają się ręce ślepego. Artysta dotykając przedmiotów, wyrabia sobie swój własny świat przestrzenny, od której to „KONCEPCJI“ (jego) zależy całego jego wejście w PRZESTRZEŃ przyrody. Ta przyroda działa na niego jak piorunowa burza na poganina. Chcąc stworzyć sobie (SWOJĄ) koncepcję burzy, musi zwrócić się do sztuki.
 Czy odtwarzanie burzy (łamanie się drzewa, wiatr, chmury, morze), — czy ideał abstrakcyjny sztuki? Przypuśćmy, że stosunek artysty do przyrody (otaczającej go) nie istnieje.
 A zatem jaki jest stosunek jego do form czystych i ich wzajemnego na siebie działania? (formy geometryczne — formy na pół geometryczne (mieszane) płaskie i przestrzenne, — arabeska), Artysta zwraca się poprzez abstrakcyjną formę — do przyrody, gdyż wrócić musi — aby znaleść swój własny świat przestrzenny aby być w ośrodku piorunowej burzy — a nie tylko zewnętrznym widzem i obserwatorem.
 Czy identyfikowanie się z przyrodą? — NIE!
 Stworzyć z przyrody swój własny świat — nie świat abstraktcyjny lecz WŁASNY.
 Rzeźba, budynek, obraz, poemat, to nie identy-