Strona:Tytus Czyżewski - Pastorałki.djvu/30

PASTORAŁKI (Misterjum)
Było to czasu onego z Betlejem miasta lichego rozeszły się takie wieści że Józef cieśla ubogi gości prosi w swoje progi oto Marja Jego miła w szopie Dzieciątko powiła i schodzili się ludkowie Jego bracia kumotrowie schodzili się dziwili się i dzieciątku patrzeli się a Józefa nie stać było aby złotem im świeciło ani pańskich szat nie mieli ani łóżek, ni pościeli ni pierzynki, ni poduszki ni kołyski, ni pieluszki w żłobie siano położyli i tam swe Dziecię uśpili aż wnet od wieczornej zorze słońce, co już nie gorze od gór w niebo zawróciło dach stajenny ozłociło i wnet z nieba białopióre srebrnych synogarlic chóry aniołowie się zlatują i Dzieciątku usługują		Gabrjel (o złotych skrzydłach) Marjo możeś zmęczona możeś czuwaniem zemglona spocznij, a ja ukołyszę ja Dzieciątko uciszę Michał (o srebrnych skrzydłach) może co potrzeba Pani może miodu dla Asani a ja ze śpiżarni, z nieba każę przynieść co potrzeba Serafin (o ognistych skrzydłach) mamy w niebie i muzyki i wesołe pacholiki niechaj przyjdą, niech zagrają i was tutaj zabawiają Chór Aniołów (do siebie) zanim słońce się obróci niech kilku do nieba wróci by przynieść spyżę Królowi aby służyć Jezusowi (Serafiny, Aniołowie święci Archaniołowie wiją złoto w motowidła rozłożyli białe skrzydła