Strona:U Chińczyków.djvu/30

 — Panie, chrześcijanom w Pekinie grozi wielkie niebezpieczeństwo!
 — Jakie niebezpieczeństwo? — spytał strwożony William. — Czy nie nowe powstanie?
 — Tak jest — potwierdził sługa.
 — Czyż to prawda? — spytał William, patrząc badawczo na Hi-funga.
 Hi-fung rozejrzał się po pokoju. Naraz chwycił porcelanową wazę, stojącą na kominku i zawołał:
 — Jeślim skłamał, niech pęknie moje serce na drobne kawałki jak ta misa.
 I rzucił wazę na ziemię.
 William już nie wątpił o prawdziwości słów Hi-funga.
 — W jaki sposób dowiedziałeś się o tem wszystkiem.
 — Przechodząc koło pobliskiego sklepu, podsłuchałem rozmowę dwóch rodaków, którzy mówili, że dziś wieczorem będzie urządzony napad na mieszkania Europejczyków. Wojsko przyłączyło się do powstańców i nie będzie wcale broniło chrześcijan.
 — Dziękuję ci za tę wiadomość — rzekł William i pośpieszył do mieszkania konsula.
 Państwo Brown, dowiedziawszy się, co ich czeka, niezmiernie się przelękli.
 — Idę do mandaryna Czi-wunga i zażądam, żeby otoczył wojskiem wszystkie domy chrześcijan! — rzekł pan Brown.
 — Nie wiem, czy to się na co przyda! — zauważył William. — Gdy wojsko trzyma stronę powstańców, rozkazu mandaryna nikt nie usłucha.
 — Ach Boże, co się z nami stanie! — jęknęła zrozpaczona pani Brown.
 — Sądzę, że będzie najlepiej, gdy się ukryjemy w jakiem bezpiecznem miejscu — radził William.