Eliza Orzeszkowa, przez lat 25 snując abecadłem mowy ojczystej na kanwie literatury naszej, utworzyła szereg dzieł, bogatych treścią, głębokością myśli, a nacechowanych zacną, obywatelską dążnością.
Takie dzieła, rozbudzając w czytelnikach zamiłowanie do piśmiennictwa, przyczyniają się do podnoszenia ogólnej w kraju oświaty, stają się jego chlubą, jego chwałą. Z tego też powodu imię Orzeszkowej jest nam drogie. Świeci ono na szczytach naszej literatury blaskiem szczerego złota, niby skarb Nibelungów.
Nawet Niemcy, tak dumni z bogactwa swojego piśmiennictwa, w miarę jak wczytują się w tłómaczone na ich język powieści Orzeszkowej, z uszanowaniem poczynają się wyrażać o talencie naszej autorki. Tylko wymawianie jej imienia jest dla nich ciężką sprawą. Po pierwszej zaraz samogłosce, utykają i ruszyć się z miejsca nie mogą. Więc też bywa, iż niektórzy z nich zapytują mię: jak się powinno wymawiać? Uczę ich chętnie. Niekiedy, choć z trudnością, nauka się udaje. Reszta zaś, wzorem Prusaków, przekręcających na swój sposób odwieczne nazwy słowiańskie, imię Orzeszkowej tak dalece germanizuje, iż z czasem poznać go nie będziemy mogli.
- ↑ Zmarł dnia 20 Kwietnia 1892 roku.