Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/101

niem, jakgdyby bawiła się jego kosztem i zniecierpliwieniem. Nadal nie ruszała sę z miejsca, jakgdyby nie zrozumiała o co chodzi.
 Janek pienił się z oburzenia, wiedział jednak, że kobieta ta prowokuje go świadomie. „Zimna kokota N 2“ — pomyślał, z tą tylko różnicą, że tam ta jest piękna! młoda, a ta...
 Wreszcie przybyła odezwała się:
 — Jeżeli mnie pamięć nie myli, widziałam pana kiedyś.
 Jankowi krew uderzyła do głowy. Miał ochotę schwycić kobietę za gardło i udusić na miejscu. Teraz, gdy zdawało mu się, że jest tak bliski szczęśca, znów przypominano mu jego ciemną przeszłość.
 — Widziałam panią po raz pierwszy w pensjonanacie.
 — Moje oko nie myli mnie nigdy. Napewno widziałam pana dawniej.
 — O, bardzo panią przepraszam, ale jednak muszę odejść.
 — Przybyła wstała i przyglądała mu się przez dłuższą chwilę:
 — A więc pan sobie mnie nie przypomina?
 — Niestety, nie.
 — Wprawdzie zmieniłam się w międzyczasie, utyłam..
 — Ale cóż mnie to może obchodzić — rzucił Janek.
 — Hola, przyjacielu, cierpliwości.
 — Skąd ten poufały ton? — udawał Janek obrażonego.
 Przybyła roześmiała się.
 — Proszę się nie śmiać tak głośno i nie zawracać mi głowy. Czy aby pani nie wypiła dziś za dużo..
 — Nie wiem kto z nas jest pijany, ja czy pan przyjacielu kochany.
 — Ja, napewno nie.