Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/106

obawiać. Jej spokój przywrócił mu przytomność umysłu.
 — Jest mi bardzo ile... Jak nigdy w życiu — wybuchnął i zasłonił sobie twarz rękoma, jakgdyby się wstydził własnej słabości.
 — Uspokoi się, Janku — szepnęła kobieta.
 Janek spojrzał na nią zdziwiony.
 — Musisz się wyrzec Anieli — szeptała. Ona nie chce cię znać. Szkoda zachodu. Stary Lipa raczej cię zamorduje i będzie gnił na stare lata w więzieniu, niżby ci miał oddać córkę za żonę.

 Janek milczał. W mózgu jego krzyżowały się rozmaite myśli. Kobieta ciągnęła dalej.
 — Jestem poinformowana o twoich wizytach w willi Lipy. Radzę ci się więcej tam nie pokazywać.
 — Bedę czynił, co uważam za słuszne — buntował się znów Janek. Nikt na świecie nie będzie w stanie oderwać mnie od niej. Los mnie tu sprowadził. O na musi być moją!
 — A co na to powie policja?
 — Niech robi, co chce. Mnie już jest wszystko jedno.
 — Jak możesz twierdzić, że kochasz Anielę, kiedy zaraz pierwszego dnia po jej wyjeździe z Polski, miałeś już kochankę?
 — Kochanek miałem wiele — zawołał Janek, — ale serce moje nie należało do żadnej z nich. Ją jedną tylko kocham.
 Janek biegał po pokoju, niby zwierzę zamknięte w klatce. Oczy mu błyszczały, jak u wściekłego kota.
 — Czy pani ma tu zamiar jeszcze długo siedzieć? — zapytał zatrzymując się przed nią.
 — To zależy od ciebie.
 — Skoro tak, mogła się pani wcale nie fatygować — wyrzucił z siebie Janek, wskazując jej palcem drzwi.