Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/11

 — Co się z wami dziś dzieje? — nagabywała ich Ada — Nie poznaję was!
 Ale wszyscy siedzieli w skupieniu, natężając słuch dla podchwycenia najmniejszego szmeru, dochodzącego z ulicy.
 Naraz Janek wstał i zatopił wzrok w Adzie, która czuła, że zmienia się na twarzy pod wpływem jego przenikliwego spojrzenia. Serce zabiło jej silniej, a w mózgu huczało: „czyżby się połapał w komedii przeze mnie zaaranżowanej?“ Postanowiła bronić się do ostatniej chwili, nawet gdyby została zdemaskowana.
 — Janeczku — odezwała się — co ci jest? jesteś taki dziwny, a spoglądasz na mnie takimi oczyma, że mnie strach przejmuje. Może jesteś niezdrów?

 Wypowiedziała te słowa z takim wzruszeniem i ciepłem, że nikt nie ważyłby się nawet wątpić w to, że ta kobieta jest zakochana w nim po uszy.
 Janek nie odpowiedział Adzie. Natomiast spytał towarzyszy:
 — Macie broń przy sobie?
 Ada czuła, że nogi uginają się pod nią. Czyniła nad ludzkie wysiłki, by panować nad sobą, sytuacją i zebranymi.
 Milczek w odpowiedzi na pytanie Janka, roześmiał się głośno.
 — Nie ruszam się bez spluwy nawet tam, gdzie cesarz idzie piechotą. A dziś nawet mam przy sobie dwie spluwy. To u mnie już jest w zwyczaju, że, gdy mnie zapraszają gdzieś na ucztę, zabieram ze sobą dwa rewolwery. W życiu różnie bywa. Nasz brat jest już do tego przyzwyczajony.
 — Co oznaczają wasze surowe wykazy twarzy? — zaindagowała ich Ada. — Czy uplanowaliście zbiorowe samobójstwo?
 — Samobójstwo? — parsknął śmiechem Milczek. —