Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/114

go, żeś ofiarowała mi swe serce żeś oddała w me ręce swój los.
 — O nie, Janeczku, nie boję się o siebie — odparła Aniela, — płacze nad tobą.
 — Nade mną? Nie rozumiem ciebie.
 — Tak najdroższy obawiam się teraz więcej o ciebie, niż o siebie. Serce mi mówi, że nie długo będzie my cieszyli się sobą.
 — Głupstwa.
 — O, mój złoty, nie mów tak. Mam ku temu po wody. Czeka nas nieszczęście.
 — Poco mamy mówić o nieszczęściu, kiedy jesteś my tak szczęśliwi? — zaczął się Janek denerwować. — Należymy do siebie i nic nie jest w stanie zakłócić naszej radości. Nie myśl o niczym, pozostaw to mnie.
 — Janeczku, kochany, — wybuchła Aniela płaczem. — Twoje szczęście może się lada moment zamienić w nieszczęście. Musimy czym prędzej opuścić to uzdrowisko. Inaczej będziemy zgubieni.
 Janek zastanowił się na chwilę, poczym rzekł:
 — Sadzisz, że policja jest na moim tropie
 — Jestem tego pewna. Ale co ciebie naprowadziło na tę myśl?
 — Domyślam się. Była u mnie pewna kobieta...
 — Czy Róża była u ciebie? — zawołała Aniela.
 — Tak. Opowiadała mi wele. Między innymi wspomniała o policji.
 Aniela sposępniała. Łzy napłynęły jej do oczu.
 — Kobieta ta przechwalała się, żeś się zwierzył przed nią ze swej miłości do mnie.
 — Istotnie. Ona jedna mnie tutaj rozumiała. Tylko... dziwnie niemam do niej zaufania... Powiedz Janku, czy kobieta ta nie należy do waszego świata?
 Janek milczał.
 — Nie odpowiadasz?
 — Nie wiem... Zresztą, ona jest twoją krewną.. Przy-