Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/120

 Nie dokończył. Aniela wybuchnęła płaczem.
 — Nie mogłam inaczej.. Wyklnij mnie. Bij mnie. Rób co chcesz, tylko nie lżyj.
 — W tej chwili masz stąd wyjść! — krzyknął Stasiek Lipa do Klawego Janka, wskazując mu jednocześnie drzwi.
 — Nie ruszę się stąd, póki nie rozmówimy się. Musisz mnie wysłuchać.
 — Ze mną już nigdy rozmawiać nie będziesz. Twoim ciętym językiem zdołałeś, coprawda, uprowadzić moją córkę, ale ze mną nic nie wskórasz.
 — Rozmyślisz się.
 — Mylisz się.
 Stasiek Lipa utkwił w Janku groźne spojrzenie.
 — Zapłacisz mi za wszystko. Zemszczę się na tobie za wszystko. Nie sądź, że już jestem bezbronny i stary, że można ze mną robić wszystko, czego się tylko zachciewa... Popamiętasz mnie ty łobuzie..

 — Pamiętam, pamiętam... — ironizował Klawy Janek.
 — Najlepszy dowód, że pamiętałem dotychczas o tobie, bo odszukam cię... Ale wiedz, że Aniela należy do mnie na zawsze, na wieki.
 Krew nabiegła Staśkowi Lipie do oczu.
 — Stu! pysk!.. Bezwstydny! Ale zapłacisz mi za wszystko.
 — Kto się ciebie lęka?

 Stasiek Lipa silnym pchnięciem ręki otworzył drzwi i z pośpiechem wybiegł z pokoju. Aniela, przerażona postępowaniem ojca, chwyciła Janka za rękę i za wołała:
 — Musimy już stąd uciec. Stary może jeszcze po pełnić głupstwo. Postradał chyba zmysły. Strach mnie ogarnia na myśl, że mogłabym przy nim pozostać.
 — Nie lękaj się. Twój Janek strzeże cię.