Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/14

giczniejsze. Janek dał znak Milczkowi, by zobaczył, kto się tak dobija.
 Milczek zbliżył się do drzwi, dobijanie się ustało.
 — W porządku — wyjaśnił Milczek, sprawdzając, czy ktoś jest w sieni. — Nikogo tam nie ma.
 Ada nie mogła dłużej znieść atmosfery. Zawołała:
 — Powiedźcie, kto był za drzwiami? Wasza tajemniczość napawa mnie strachem!... Będę wzywała pomocy!... Boję się tu być z wami!...
 Ale trzej kompanowie wybuchnęli śmiechem.
 Ada już przestała się orientować w sytuacji. Była bliska obłędu. Płacząc, błagała przyjaciół:
 — Przestańcie mnie straszyć!... Dosyć tych nieprzyjemnych żartów. Doprowadzacie mnie do rozpaczy. Janku, przestań!
 Zebrani byli zachwyceni jej grą; zdążyli się poznać na jej kreciej robocie. Nawet Janek, zakochany w Adzie po uszy, już teraz nie wątpił, że padł ofiarą przebiegłej konfidentki.
 Zaledwie przekroczyli próg pokoju Ady, Wilczek i Antek dawali Jankowi tajne znaki, że znajdują się w zasadzce i że przybyli tu po to, by jego stąd wyciągnąć.
 Chytry Bajgełe wytropił w Warszawie prawdziwy zawód Ady i telegraficznie zawiadomił o tym Milczka, by uprzedził Janka o grożącym mu niebezpieczeństwie. Łatwo się domyśleć, że Bajgełe i „zimna kokota“ nie mieli potrzeby jechać do Zakopanego. Ada dążyła do tego, by całą bandę zebrać w jednym pokoju i — naraz ich oddać w ręce policji. Nie mogła przewidzieć, że w ostatniej chwili będzie zdemaskowana.
 Janek podszedł do Ady i, chwyciwszy ją za obie ręce, zatopił ostry wzrok w jej twarzy. Ada, przerażona, wyrwała mu się z rąk, wołając:
 — Czego chcesz ode mnie?... Ludzie! Ratujcie!... Janek postradał zmysły!..
 Ale Janek nie dał się zbić z tropu.