Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/141

Musiał przyznać, że w wieloletniej praktyce nie miał jeszcze do czynienia z tak piękną zbrodniarką. Myśli, które daleko nie licowały z powagą chwili, natrętnie wdzierały się do jego mózgu. Zazdrościł Klawemu Jankowi tak pięknej narzeczonej i to obudziło w nim nienawiść do tej kobiety.
 — Jak pani na imię — Aniela.
 — A jak się nazywa pani ojciec?
 Aniela wybuchnęła płaczem.
 — Proszę się uspokoić. Nie uczynię pani nic złego — rozpoczął sędzia łagodniejszym tonem — Ze mną może pani być zupełnie szczera.
 Aniela rozpłakała się jeszcze głośniej.
 Jeżeli się pani nie uspokoi, odeślę ją z powrotem do celi. Tam się pani wypłacze.
 Aniela rzuciła się niespodziewanie do jego stóp:
 — Litości... Nie odsyłaj mnie pan więcej do celi.. Nie przeżyję tego!..
 Sędzia cofnął się szybko. W jego mózgu zrodziło się podejrzenie:
 — O, z niej nie byle jaki ptaszek — pomyślał w duchu. O, jestem już 25 lat na tym chlebie, mnie nie wyprowadzi w pole!

 — Proszę w tej chwili przestać płakać! — rzekł rozkazującym tonem. Tamte kobiety nie są gorsze.
 Aniela otarła łzy. Wzrokiem, pełnym przerażeni, spojrzała na swego prześladowcę, po czym usiadła z powrotem na miejsce.
 — Czy dawno jest już pani jego kochanką?
 Aniela nie odpowiedziała.
 — Jak długo jesteście już zaprzyjaźnieni ze sobą?
 W oczach Anieli zabłysły ogniki gniewu.
 — Na nic pani oburzenie.. Znamy się na tym. Odpowiada pani, czy nie?