Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/174

 Szczupak tymczasem triumfował, jego stanowisko jako naczelnika urzędu śledczego, było niezachwiane. Z chwilą, gdy udało mu się zlikwidować bandę, nie lękał się nikogo.
 Nie wiedział, co go czeka i z której strony przyjdzie nieszczęście.
 W przeddzień procesu, gdy siedział w biurze, zajęty przeglądaniem różnych akt, celem przygotowania się do wielkiego procesu — ktoś zapukał gwałtownie do drzwi.
 — Proszę! — zawołał komisarz zdenerwowany. Był zły, że przeszkadzają mu o tak późnej porze.
 Drzwi otorzyły się i na progu stanął Wołkow.
 — Dobry wieczór! Dobry wieczór panie komisarzu!
 Szczupak nie wierzył własnym oczom. Przed nim stał Wołkow, ubrany w elegancki mundur komisarza. Uśmiechał się dziwnie. Szczupak przeraził się do tego stopnia, że nie wiedział, co począć ze sobą i co odpowiedzieć.
 — Proszę się nie lękać! — odezwał się Wołkow.
 — Nie jestem już więcej wariatem.
 Wołkow wypowiedział te słowa dziwnym głosem.
 — Szczupak odnosił wrażenie, jakgdyby syknęła jadowita żmija, jeszcze większy strach go obleciał.
 — Proszę, niech pan spocznie, panie komisarzu. Czym mogę panu służyć? — rzekł drżącym głosem, widząc, że oczy Wołkowa biegają niespokojnie, jak u człowieka nienormalnego.
 Wołkow rozparł się wygodnie na krześle. Przez dłuższą chwilę przyglądali się sobie.
 — Przyszedłem, by się z tobą rozmówić.
 — Proszę bardzo.
 Wołkow naraz zerwał się na nogi i z całych sił walnął pięścią w stół:
 — Przyszedłem policzyć się z tobą!...
 — Ze mną?..